Kur ngjitesh për në Manastirin e Ardenicës, aty ku të duhet të ndash mendjen per tek perëndia Artemisë apo tek Myzeqeja në pëllëmbë të dorës, një rrugicë e vogël që shkon përmes pishave, të tundon.
Para shpaloset pamja spektakolare sundimtare: këmbanora e Manastirit të Ardenicës, shtëllunga jeshile pishash , ultësira e Myzeqesë të Fierit dhe ne fund Adriatiku, ku lehtësisht shquan edhe ishullin e Sazanit. Mushkritë të mbushen me oksigjen . Këtu familja Prifti nga Fieri, ka vendosur stacionin e fundit të bashkëjetesës me natyrën.
Ai që ka ngritur këto vreshta prej disa hektarësh është një djalë nga Fieri. Pas 21 vitesh në Londër, Dritani Prifti, vendosi të braktisë përgjithmonë Anglinë dhe t’i përkushtohet mrekullisë që ndërtoi vetë në këto kodra ku dhe shpirti i gjen rehat.
“Erdha që e pashë kjo kishte 20 vjet pa punuar se nga ndarja e ligjit të famshëm të gjithë fshatarët kishin nga 5-6 dynymë dhe ishte e vështirë për ta vijnë nga Libofsha për 5-6 dynymë dhe mendojnë rrezikun e mospunimit që mund të shpërdorohet e vidhet”.
Diskutime rreth kësaj post