Farmacistja 28-vjeçare Gizem Özkan, e cila ishte nën një ndërtesë të shkatërruar në Adiyaman, një nga provincat e prekura nga tërmetet me epiqendër në Kahramanmaraş, tha se ora e parë ishte shumë e vështirë në rrënojat nga të cilat u hoq pas 54 orësh, dhe u përpoq të qetësohej duke kënduar një këngë.
Në spitalet e qytetit vijon mjekimi i 193 të plagosurve, të cilët u sollën në Izmir me avionë ushtarakë nga qytetet e shkatërruara nga tërmeti.
Të mbijetuarit në njësinë e kujdesit intensiv të Spitalit të Trajnimit dhe Kërkimit Buca Seyfi Demirsoy ndjejnë gjithashtu gëzimin e hidhur të kapjes përsëri pas jetës.
Farmacistja Gizem Özkan (28), e cila u godit nga tërmeti në shtëpinë e tyre në katin e 4 të banesës 6-katëshe në qendër të Adiyamanit, tregoi për korrespondentin e AA-së momentet dhe ndjenjat e saj nën rrënoja.
Duke thënë se familja e saj prej 7 anëtarësh ishte bllokuar nën pirgje betoni kur ndërtesa u prish, Özkan tha se të gjithë anëtarët e familjes u shpëtuan nga rrënojat, por orët e frikshme që jetuan nuk mund të harroheshin.
Gizem Özkan, duke u shprehur se problemi i saj më i madh gjatë orëve të kaluara nën rrënoja pas tërmetit ishte “të mos merrte dot frymë”, tha:
“Është një pafuqi e madhe. Nuk mund të marrësh frymë, ka diçka të madhe mbi ty. E rrethuar nga të katër anët, nuk ke ku të marrësh frymë. As nuk lëvizje dot. “Kur ngrija sqetullën, pompoja frymën nga zona ku ishin këmbët. Nuk e di sa ka pasur oksigjen, por ishte tmerr”.
E reja tregon se në ato orë të pambarimta këndonte që të mos flinte. Imagjinonte sikur po pinte ujë apo hante diçka.
Duke thënë se gjëja që të mungon më shumë kur je nën rrënoja është të pish ujë, Özkan tha se ende ëndërron sikur po arrin të jetë në gjendje të pijë ujë.
Ajo tregon dhe përpjekjet që ta dëgjonin. “Klithja aq sa fuqi të zbehura kisha, përpiqesha të bëja zhurmë duke goditur objektet rrotull”.
Ndërsa rrënqeth kur thotë se donte të vdiste për të mos vuajtur më.
“Ora e parë është shumë e vështirë. Ju me të vërtetë dëshironi të vdisni me gjithë zemër. Ndodhnin pasgoditje. Pas një ore, njeriu mësohet me të. Kur dëgjon një zë, ringjallesh se mund të kesh mundësinë të arratisesh. Unë isha duke goditur gjatë gjithë kohës. Pastaj dëgjova një tingull nga larg. Nuk po e besoja.
Özkan tha se i kujtohet zëri i parë që dëgjoi kur ishte nën blloqe betoni, por ajo ishte pa ndjenja ndërsa po nxirrej nga rrënojat.
Gizem Özkan tha se është shumë e lumtur që jeton dhe se mezi pret momentin kur do të bashkohet me familjen kur të largohet nga spitali ku po trajtohet për fraktura.
Duke u shprehur se e kuptonte shumë më mirë vlerën e jetës, Özkan bëri thirrjen e mëposhtme:
“Njerëzit nuk duhet të humbasin shpresat, çfarëdo që të ndodhë. Ndërsa isha nën rrënoja, i lutesha Zotit”. /noa.al
Diskutime rreth kësaj post