Charles Robert Jenkins duroi rrahjet, urinë, heqjen me forcë të një testikuji dhe u bë një yll i filmit të Koresë së Veriut duke luajtur personazhin e një kapitalisti të keq amerikan në një film propagandistik.
Ishte një vendim i frymëzuar nga alkooli, depresioni dhe budallallëku.
Në mbrëmjen e 4-5 janarit të vitit 1965, Charles Robert Jenkins, si një rreshter i Ushtrisë së SHBA-së, ra në zonën e çmilitarizuar ku u arrestua nga autoritetet ushtarake të Koresë Veriore, raporton “The Independent”.
Plani i tij ka qenë që t’i shpëtojë rreziqeve nga rojet kufitare të Koresë së Veriut ose për t’u dërguar për të luftuar në Vietnam.
Ishte një gabim që do të përndiqte Jenkins për pjesën tjetër të jetës së tij, ku tani ai ka vdekur në moshën 77 vjeç.
Ai u tha njerëzve në patrullë se po shkonte vetëm për të kontrolluar diçka, u zhduk poshtë një kodre dhe nuk u pa më nga askush për afro 40 vjet.
Vetëm në vitin 2004 si 64-vjeçar Jenkins u paraqit në Japoni për t’u përballur me një gjykatë ushtarake të SHBA-së dhe për të zbuluar çmimin e tmerrshëm që kishte paguar për marrëzinë e tij.
Fillimisht nga Karolina e Veriut, Jenkins ishte bashkuar me ushtrinë amerikane 18-vjeçare në vitin 1958, duke mos marrë asnjëherë një diplomë të shkollës së mesme. Në moshën 24-vjeç ai filloi të pinte shumë dhe të vuante nga depresioni.
Pasi ai kishte dezertuar, ai ‘arsyetoi’, se mund të kërkonte azil në ambasadën e Bashkimit Sovjetik, duke hapur rrugën që ai të kthehej në Amerikë nga rusët komunistë në një shkëmbim të burgosurve të Luftës së Ftohtë.
Jenkins e gjeti veten të burgosur në mënyrë të efektshme në një dhomë të vetme me tre të tjerë të rinj të rinj, të varfër të arsimuar, të cilët gjithashtu kishin dezertuar: Jerry Wayne Parrish, 19; Larry Abshier, 19; dhe James Dresnok, 21 vjeç.
Jenkins duroi këtë ekzistencë me bashkëqytetarët e tij për shtatë vjet. Nganjëherë, të mbërthyer në një izolim kaq të ngushtë, amerikanët luftuan mes vete.
Jenkins tha se kur koreano-veriorët panë tatuazhin e Ushtrisë së SHBA-së në trupin e tij, ata i kishin hequr me thikë dhe gërshërë pa anestezikë. Zyrtarët e regjimit e shikonin me buzëqeshje kur ai bërtiste nga dhimbjet.
Në një intervistë me LA Times në gusht të këtij viti ai zbuloi se në një ditë të vetme mjekët atij i hoqën një nga testikujt e tij. Ndërsa miliona koreano-veriorë u vranë në urinë e viteve 1990, familja Jenkins mori racionet e orizit, sapunit dhe veshjeve.
Dhe më pas në 2002, filloi rendi i ngjarjeve që do të çonin në daljen e Jenkins nga Koreja e Veriut. Pasi Kim Jong-il u takua me kryeministrin japonez Junichiro Koizumi në Phenian, zonja Soga (gruaja e Jenkins) dhe katër të tjerë të rrëmbyer u lejuan të ktheheshin në shtëpi në Japoni.
Deri më tani, të gjitha indikacionet janë se Jenkins nuk vdiq në duart e vrasësve komunistë, por nga shkaqe natyrore.
Diskutime rreth kësaj post